Yine Istanbul, Nisantasi zamani. Dun cok kotu bir gun gecirdim. Bakicimizin aksam yatagina yastik doldurup uyuyormus setup i kurup evden gizlice arkadaslariyla bulusmaya gittigi gunun ertesi gunuydu. Yine bircok seyi sorguladigim, kendimle hesaplastigim, kendimle basbasa kalmaya ihtiyacim olan bir gundu ve tabii ki Kaan'la tum gun evde olmak hic yardimci olmadi. Agladim zirladim cocugun da onunde sanki o buyuk oldu ben cocuk. Neyse... Zor bir gundu, belki sonra deginirim yasadiklarima.
Geldim Istanbul 'a. Havasi iyi geldi direkt, tatli bir yagmur var. Ara ara da gunesliydi. Yalnizligi seviyorum buradaki, kendimle kalabilmeyi seviyorum. Otel odami, nisantasi sokaklarni ve tabii ki terapi odasini... Cok yuklu geldim bu sefer, bilemedigim basedemedifim duygularla kendimi yiye bitire geldim. Her zamanki gibi iyi geldi Dilek Hanim :)... Boyle zamanlarda elimden tutan oldugunu bilmek oyle kurtarici oluyor ki.
Arkadaslarim bazen soruyorlar dusunuyor musun ne konusacagini terapiye giderken diye. Ne kadar dusunsem de o koltukta cikanlar tamamen farkli, beklenmedik konular olabiliyor. Bu sefer agzimdan dokulenler " ben neden normal olamiyorum" oldu.. Normal insanlar gibi olmak istiyorum. Herseyi analiz etmek, irdelemek hele ki boyle kendimi tuketircesine yorumlamak sorunu kendimde aramak istemiyorum artik. Bir anormallik var bende :) Bakalim bu beni nereye goturecek.
Kaan'in ogretmeni ile aramda yasananlari anlattigimda benim gibi duymuyorlar cocugumu dedim. Duymamalari sayesinde cocugun adaptasyon yetenegi gelisir dedi. Bu carpici geldi bana. Yani buyudugumuzde iste, okulda, toplumun cesitli ortamlarinda cesitli durumlarla karsilasacak ve eger onu hep "annesi gibi duyan, anlayan" ortamlarda buyutursem hep odak noktasi olmak isteyecek, hep onu anlasinlar, hos tutsunlar isteyecek. Yani aslinda okulda oglumun adapte olmak zorunda kaldigi durmlar aslinda onun gelisimi ve uyumu icin onemli. Tabii ki tehdit, korkutma gibi seylerden bahsetmiyoruz ama surekli "aa kaan uzulmus mu" gibi super anlasilip ilgi odagi oldugu bir ortamda olmasi da gerekmiyor. Bunduygularla basetme yeteneginin de gelismesi gerekiyor. Biraz rahatlatici...
Seans zamaniiiii gidiyorummm...
Canım benim, epeydir girmemiştim bloguna, yazılarını okuyunca canım sıkıldı, üzüldüm..aslında ben de o herşeyi sorgulayan tiplerdenim..ve o soruyu ben de hep soruyorum kendime, neden normal olamıyorum..herşey mükemmel olsun istemekten kaynaklanıyor diye düşünüyorum ben..süper anne olayım, işimde iyi olayım, evimde iyi olayım..en ufak hataları irdeleye irdeleye kendimi yiyip bitiririm ben de..kendimize çok yükleniyoruz..yapmayayım diyorum ama çoğunlukla olmuyor..terapiye gitmen çok iyi olmuş, hepimizin ihtiyacı var..ne yazacağımı bilemedim..sadece aynı şeyleri ben de yaşıyorum, başa çıkmak kolay değil..çok yüklenme kendine..
ReplyDelete