Bu sabah oglumu yuvaya ben biraktim. Hep babasi birakiyordu ve cogu zaman da el sallayarak gule oynaya gidiyordu yuvaya. Bu sabah okula giderken "anne okul?" demeye basladi anne de mi okula geliyor diye soruyor. Ben de anne seni birakip donecek sonra gelip seni alacak oglum dedim. Ama okula 3 adim kala kucak istedi ve okulda yaninda durdugum her dakika "anne okul?" diyerek benim de kalip kalmayacagimi sordu. Her ne kadar kalmayacagimi soylesem de giderken miziklanmaya basladi. Ben oglumla konusup ikna etmeye calisirken ogretmeni aliyim mi Kaani diye sordu ben hayir demeyince - tereddut ettim cunku konusarak ikna edebilecegimden emin olamadim - ogretmeni Kaani kapip bak cicek bocek diye uzaklastirdi. Kaan'in en sevmedigi sey aslinda bu - engellenmek.. Dikkatini baska seye cekmeye calisarak esas ihtiyac duydugu duygudan uzaklastirilmaya calismak. Ise de yaramiyor zaten oglum aptal degil ki, bebek hic degil. Tabii zaril zurul aglamaya basladi. Ama burada kabahat ogretmende degil, ben oglumu ikna edemeyecegimi dusundum - tereddut ettim. Cocuklar inanin boyle duygulari hemen kapiyorlar. Annem beni burada birakmaktan dolayi endise duyuyor iyisi mi ben annemi birakmayayim oluyor.. Dolayisiyla benden ayrilamayan oglum degil ondan ayrilamayan benim aslinda.. Isten ayrilinca duzenli olarak ben goturup getiricem, bakalim o zaman deneme yanilma yontemi ile birseyler yapicaz, bir yolunu bulucaz.
Oglumu aglarken okulda birakmak icimi burktu yine, aslinda aglamasi degil problem de engellenmis olarak ve "oo kaancim annen gittigi icin uzgunsun degil mi?" deyip once cocugu anlamaya calisacak birileri etrafinda olmadigi icin uzgunum birazcik. Yarin ogretmenlerle konusma gunu belki bunu aciklamaya calisirim ogretmenine.
No comments:
Post a Comment