Bazen oyle bir ruh halinde oluyorum ki kendi kendimin arkadasi olsam acaip gicik olurdum bana diyorum :) Bu postu yazmayi kac gundur dusunuyorum ama erteliyordum. Simdi yeterince pisti duygularim servise hazir demek ki, buyrun bakalim :)
Arkadas ortamlarinda elimde olmadan gozlem yapiyorum. Duyularim antenler gibi her daim acik, ozellikle anne-cocuk, kari-koca iliskilerinde elimde buyutec var gibi dolasiyorum ortalikta. Cogunlukla bunu hissettirmesem de bazen bana dokunan olaylar cereyan ettiginde sozlu veya mimiklerle arkadaslarima tepkiler veriyorum :( Onaylamaz bir bakis ya da kaslarimi catmak ya da "oyle deme" gibi... Birkac kez arkadaslarimin da huzurlarinin kactigini hissettim. Nasil kacmasin ki? Ben olsam gicik olurdum bana iste :(
Kendi hayatimi, duygularimi, iletisimimi didik didik etmekten bu artik yasam bicimi haline gelmeye basladi. Halen oturtamadigim, cevabini aradigim pek cok sey oldugu icin de kendi sablonlarima oturtamadigim olaylar karsisinda kut diye tepki veriyorum haddim olmadan. Kendimi hani araba kullanmayi ogrenirken fren-debriyaj-gaz-vites-aynalar her detayi ayri ayri kontrol etmeye calisirken bulur ve arabayi tokezleye tokezleye kullanirsiniz ya, aynen oyle hissediyorum. Insallah bir gun tek tek her detayi dusunmeden otomatik olarak gaza frene debriyaja basip rahatca vites degistirdigim ve yolcularimi da hoplatmadigim seyahatler yapabilicem :)
Canim arkadaslarim, size sonsuz tesekkurler.. Beni bana ragmen araniza aldiginiz, "sen de kim oluyorsun?" demediginiz ve hosgorunuz icin! Siz siz olmaya devam edin cunku ben sizi siz oldugunuz icin cok seviyorum.
Oh, yazdim rahatladim ;)
ya ben herseyi yeni yakalayip okuyorum, yahoodaki maili dimfi okudum haliyle bu yaziyida, bizde seni seviyoruz!!!!
ReplyDelete