No no no krizi

Dun aksam 2.5 yasindaki oglumla aramizda gecen krizi ve nasil cozumlendigini paylasmak istiyorum.
Cok guzel bir gunun ardindan eve geldigimizde Kaan artik cok yorgundu. Uyku saatini de biraz gecirmistik. Evden iceri girdigimizde No'lar basladi..
Anne - Hadi oglum gel ellerimizi yikayalum
Kaan - No no no no!
neyse ona ikna edebildim.
TV actik, normalde cars movie karsisinda mayisir ve uyku moduna gecerdi ama benim pijamalariyla yaklastigimi gorunce "no uyu - no uyu" diye cirpinmaya basladi. Yorgunluktan yaptigini bilmeme ragmen usteledim ve zorla uzerindekileri cikarmaya basladim. O hiddetlendikte "kizicam bak" diye ben de hiddetlenmeye basladim. Kendi sesimi duyup, benim de yorgunluktan biraz sabirsiz davrandigimi farkedip geri cekildim. Ne bez ne t-shirt hicbisi istemedi uzerinde ben de hepsini cikarttim. Cirilciplak biraktim onu oylece, tamam oglum sen biraz agla rahatla ondan sonra konusalim dedim.
Aglaya zirlaya evin bir kosesinden obur kosesine gitti geldi - bir yandan yan gozle beni ve tepkilerimi izliyor. Gayet sakin davrandim. Bir koltuga oturdum ve bekledim. Ben buradayim oglum, aglaman bitince bana gelebilirsin dedim. Herhalde bi 5-10 dakka surdu mizirdamasi. "yok yok yok" deyip gezindi durdu cirilciplak. Sonra odasina gidince babasi ile konusmasini duydum - babasi dogru zamanda yaklasip bez giydirebilir miyim diye sordu o da evet dedi. Ben de yanlarina gidip pijamani giydirebilir miyim oglum dedim "evet, Kaan iiiiiiiiiiii (aglamasini taklit ederek)" dedi. Ben de evet oglum Kaan cok yorulmus, kiyafet giymek istememis dedim. Simdi giymek istiyor annesi de ona yardim ediyor dedim. Eveet dedi. Hosuna gitti.
Kaan aglamaya basladigina gecen gun okudugum "kirik biskuvi" hikayesi geldi aklima. Cocuklar gun icindeki travmalari aglayarak atabiliyorlar. Ben de oyle dusundum, gunun yorgunlugunu aglayarak atti uzerinden. O yuzden yapilacak en iyi seyin israr edip zorla giydirmek yerine onu kendi haline birakmak olduguna karar verdim. Baski yapip hayir benim dedigim olacak seklinde davranmak yerine ona firsat tanidim duygularini yasamasi icin. Ve sonra rahatlayinca o da ikna oldu zaten giyinmeye. Bu sadece dun aksam degil, ara sira yasadigimiz bir olay aslinda. Her zaman boyle soguk kanli davranamayabiliyorum o zaman da annesinin "insan" oldugunu goruyor oglum :) Yani ben de makine degilim ki onun her onaylamadigim hareketi karsisinda melek sakinligi ile yaklasayim. Ama herseyin fazlasi zarar, ne surekli melek ne de seytanim. Bazen oglunu duymayan - cildirmis anneyim bazen de anlayisli - melek anneyim. Ben her ikisiyim  :)