Genc degilim artik :(

Haftasonu Dragon Boat Festival vardi Shangrila' da. Plajda oglumla kum-deniz keyfi yaparken coskulu muzik kanimi kaynatti.. Ve gozlerimi oglumdan ayirip etrafimdaki insanlari farkettim... saglikli, neseli, civil civil GENC insanlar.. Enerji dolu, motive, kaygisiz, hayattan zevk alan ve onlerinde yasanasi kocaman bir gelecek. Kendimi cok yasli hissettim. Ici gecmis, demotive, hayati sorgulamadan bir dakikasi gecmeyen, kaygili... Hep boyle hissetmiyorum elbette ama o kadar genc insanin icinde kendimi gercekten boyle hissettim.
Bir sey daha hissettim, haksizliga ugramis gibi hissettim. Kendi gencligimi, 15-25 yas arasi hayatimi dusundum. Kotu degildi ama o kadar cok engellenmislik goruyorum ki. Surekli arkadaslar mi anne mi tercihi yapan, yapmasa da dusunmek zorunda birakilan, haftasonlarinda arkadaslariyla ozgurce plan program yapamayan, erkek arkadas bile edinmeye korkan, hata yapmaktan korkan bir ben.. En sevdigim anilarim Erdek'teki yazligimiza ait. Genc olabildigim, azicik baskidan uzak kalabildigim, kendimi ozgur hissedebildigim tek yer. Gozlerimi kapadigimda sabah erkenden kalkip bisiklete bindigimde yuzume carpan ruzgar, kumsalda yalniz basima denizi seyrederken hissettigim huzur, arkadaslarimla kumsalda kosturmacalarimiz, enerjimiz geliyor aklima. Ama hep hesap yapmak zorundaydim.. Gec kalirsan hesap ver, bir yere gitmek istediginde mutlaka mantikli bir aciklama bul, barlardan uzak dur, sakinha yalan soyleme, hep dogru kararlar ver, taskinlik yapma... Niye ki? Yani 15 yasinda bir genc hata da yapmali, yalan da soylemeli, taskinlik da yapmali ki ogrenebilsin. Adim atmaktan korkmasin. Burada kendini bilmez, hayati tehlikeye sokacak taskinliklardan bahsetmiyoruz. Ama benim o kadar aklim vardi zaten keske annemle babam bana biraz daha guvenebilselerdi, kendi kaygilarindan baskarini kaldirip azicik benim ne istedigimi gorebilselerdi. Her hareketimde onlari hayal kirikligina dusurmekten o kadar korkmasaydim keske, gec kaldigimda veya arkadaslarimla haftasonu bir sey yaptigimda anneme onu ne kadar sevdigimi, arkadaslarimi ona tercih etmedigimi kanitlamak zorunda hissetmeseydim keske. Kimseyi suclamiyorum. Kendimle hesaplasiyorum sadece. Bir daha genc olamayacagim, keske tadini cikartabilmis olsaydim. Cok cabuk buyudum, olgun davranmak olgun olmak zorunda kaldim. Kendi oglum icin dilegim, doya doya gencligini yasamasi, hep genc hissedebilmesi, o enerji ve askin hic bitmemesi.
Benim neden psikanalize gittigimi bir turlu anlayamayan bir annem var. bu satirlari okursa neler hissedecegini biliyorum. Beni nankorkukle suclayacak, harika bir gencligimin oldugunu, onlarin sahip olmadigi herseye sahip oldugumuzu, biz yazlikta kalabilelim diye nasil saclarini supurge ettigini anlatacak, asil kendisinin neler hissettigine getirecek konuyu.. O da haklidir, ama ben bunlarin hicbirinin sorumlusu degilim. Ama benim gencligimden kalan izlerin sorumlusu annem. Sahip oldugum guzelliklerde de icimde acilmis derin yaralarda da onun izleri var. Bir gun bunlarin hepsini, yargilanmadan annemle konusabilmeyi diliyorum. Soylediklerimin hicbirinin "seni sevmiyorum" anlamina gelmedigini bilsin istiyorum. Bir gun, bundunyadan gocmeden bunu yapabilmeyi diliyorum..
Haftaya cok bunalim basladim.. Hadi hayirlisi..